Takie sytuacje to na przykład:
- urazy powstałe w wyniku wypadku komunikacyjnego
- utrata przytomności
- zatrzymanie akcji serca
- bardzo wysoka gorączka z drgawkami i/lub objawami, które zwykle u danej osoby podczas gorączki nie występują
- ostry ból w klatce piersiowej lub ostry ból brzucha
- zadławienie się
- oparzenie
- połknięcie środka żrącego.
Są trzy rodzaje karetek:
- S – w skład medycznego zespołu ratunkowego wchodzi lekarz, karetka może mieć bogatsze wyposażenie niż karetka P
- P – w skład medycznego zespołu ratunkowego wchodzą tylko ratownicy i pielęgniarki ratunkowe
- N – specjalistyczna karetka przystosowana do przewozu noworodków i dzieci do 1. roku życia.
Zarówno wezwanie karetki, jak i udanie się po pomoc na SOR powinno być ograniczone tylko do sytuacji nagłych, rzeczywiście grożących życiu i zdrowiu.
Zespół ratownictwa medycznego ma za zadanie ustabilizować pacjenta, co oznacza podjęcie takich działań, by możliwe było bezpieczne przetransportowanie pacjenta do szpitala i następnie – przewiezienie go do szpitala. Nie masz możliwości zadysponowania, do którego szpitala zostaniesz zawieziony. Co do zasady pacjent jest transportowany do najbliższego, chyba że zespół oceni, że wymaga on leczenia w określonym szpitalu specjalistycznym (np. ma zawał; musi być wówczas przetransportowany do najbliższego szpitala, który zajmuje się leczeniem zawałów).
Może się zdarzyć, że zespół karetki oceni konieczność przetransportowania pacjenta helikopterem medycznym – wówczas wzywa Lotnicze Pogotowie Ratunkowe. Pacjent nie może sam zażądać Lotniczego Pogotowia Ratunkowego.
Podstawa prawna
Ustawa z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. 2004 nr 210 poz. 2135.)
Ustawa z 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. 2006 nr 191 poz. 1410)